Pero bakit habang tumatagal ay paiksi ng paiksi ang kumot ko? Kulang pa ba ang pagtitiis at
pagpupursiging aking ginagawa? Hanggang kailan ko dadanasin ang kahirapan? Sa pagsikat ba
ng araw ay maaaninag ko na ang kasagutan? O baka naman habang buhay lang na
maghihintay sa kawalan?!
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento